Rozdział IV

Równo o 22 stawiłam się w kuchni. Z wyjątkiem mnie i Zayna wszyscy już spali. Chłopak czekał na mnie przy stole. Byliśmy ubrani tak samo. Oboje mieliśmy na sobie rurki, bokserkę i baseballówki. Kiedy to zauważyliśmy cicho się zaśmialiśmy. Zayn podszedł do mnie, wziął mnie za rękę i bez słowa wyprowadził z domu.

Z: Musisz dokładnie zapamiętać tą drogę, którą będziemy szli. Może ci się to kiedyś przydać, więc po mimo ciemności skup się.- kiwnęłam głową i ruszyliśmy. Posłusznie zapamiętywałam każdą uliczkę. Weszliśmy do parku i Zayn w pewnym momencie się zatrzymał. Rozejrzał się dookoła, czy nikt was nie śledził i pociągnął mnie w krzaki. Nie miałam zielonego pojęcia co ma zamiar zrobić. Potknęłam się o jakiś duży kamień, co było do mnie podobne, i upadając pociągnęłam za sobą  Zayna. Leżał na mnie, a nasze twarze dzieliło ledwie kilka milimetrów. Chłopak szybko wstał i pomógł mi się podnieść.

Z: Nic ci nie jest?- wyszeptał rozglądając się w głąb krzaków, które robiły się coraz wyższe i przechodziły w drzewa.

J: Nie, a tobie?- szepnęłam.

Z: Tez nic. Chodź.

Z powrotem chwycił mnie za rękę i pociągnął dalej. W końcu weszliśmy między drzewa. Zayn się zatrzymał i wskazał na jedno z nich. Wyraźnie się wyróżniało od reszty. Była to jedyna płacząca wierzba w całym parku. Jej gałęzie sięgały do samej ziemi tworząc jednocześnie coś w rodzaju pomieszczenia.

Z: Bella, wejdź między gałęzie. Nie mów, że ja cię przyprowadziłem. Coś wymyślisz.- spojrzał na drzewa i znowu na mnie. Patrzył mi się prosto w oczy.- Jesteś dzielną kobietą i bardzo cię za to podziwiam. Zmykaj już.- wyszeptał mocno mnie przytulając i całując w policzek. Zrobiłam to o co mnie poprosił. Kiedy weszłam między gałęzie zobaczyłam Liama stojącego do mnie tyłem. Na dźwięk szeleszczących gałęzi obrócił się w moją stronę. Był zaskoczony. Wyglądał jednak trochę tak jakby się cieszył z mojej obecności.

Li: Co ty tu robisz?- spytał z troską.

J: Poszłam na spacer. Wpadłam w krzaki bo się potknęłam i znalazłam to piękne drzewo. Nie wiedziałam, że ktoś tu jest.- szybko wymyśliłam.

Li: Sama? Po nocy? Zgłupiałaś? Przecież mogłaś się zgubić.

J: Wszyscy już spali. J Anie mogłam zasnąć, a spacery zawsze dobrze mi robią. Nie chciałam nikogo budzić.- zaczęłam się tłumaczyć.

Li: Oj, Bells. Co ja z tobą mam...- chłopak do mnie podszedł i mocno mnie przytulił.- Bella, zrobisz coś dla mnie?

J: Jasne co tylko zechcesz.

Li: Zostań ze mną tak długo jak to tylko będzie możliwe.

J: Dobrze… Obiecuję. – co prawda nie do końca wiedziałam o co mu chodzi ale moje rozmyślania przerwał dźwięk telefonu Liama.

Li: Halo… Co? Nie… Bella jest ze mną spokojnie… No nie wiem… W parku… Oj, jak wrócimy to wrócimy… Harry, naprawdę nie masz się o co martwić… No miłego snu…- chłopak się rozłączył i schował telefon do kieszeni.

J: Liam… Dlaczego tu przychodzisz?- spytałam niepewnie.

Li: Czasem chcę się wyciszyć. Czasem pomyśleć, odpocząć od niektórych rzeczy i ludzi. A czasem po prostu nie wiem co ze sobą zrobić.

J: Mhm…- powiedziałam i usiadłam przy konarze drzewa o który się oparłam. Li zaraz się do mnie dołączył. Nieśmiało wtuliłam się w jego tors i nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Ocknęłam się w momencie, kiedy Liam kładł mnie na moim łóżku.

J: Li… Zostań…- powiedziałam zaspana, łapiąc go za koszulkę kiedy chciał odejść. Chłopak położył się obok i mnie przytulił. Zasnęliśmy tak i spaliśmy do południa. Obudziły nas krzyki i hałasy dobiegające z parteru. Nie mieliśmy zielonego pojęcia co się dzieje. Popatrzyliśmy na siebie i podnieśliśmy się z łóżka. Szybko wyszliśmy z pokoju i zobaczyliśmy coś czego żadne z nas się nie spodziewało.

----------------------------------------------------------------------------------
Hej :) Mogę tylko powiedzieć, że ten rozdział to tylko cisza przed burzą. Czekam na komentarze ;)